W naszej medytacji nie powinniśmy czynić podziału na obszar postrzegany i samo postrzeganie. Nie powinniśmy stać się niczym kot czyhający na mysz. Powinniśmy natomiast uświadomić sobie, że celem medytacji nie jest "wejście w głąb siebie" lub ucieczka od świata.

Ludzie, którzy do końca nie rozumieją Dharmy myślą że jest podział; oni myślą o instytucjach. Jednak dla osób autentycznie praktykujących Dharmę nie ma podziału; dla tego typu ludzi liczy się tylko Dharma.

Bardzo szanuję ludzi i nie chcę, żeby tracili czas na próżno. A na poziomie Diamentowej Drogi, której nauczam, wymaga sie od nich pewnej dojrzałości (...) Wielu ludzi nie jest jeszcze przygotowanych na takie akurat nauki. Jeżeli powinni raczej pozostać chrześcijanami, hinduistami, lub praktykować inną odmianę buddyzmu, a nie Diamentową Drogę, moim zadaniem jest im to uświadomić.

Soterologia buddyjska, czyli koncepcja zbawienia, jest wyzwaniem dla chrześcijańskiej idei zbawienia. Z jednej strony jest to bowiem soterologia wielkiej światowej religii, a więc takiej, której nie można zbyć formułką, że to sekta czy religia niedojrzała, z drugiej strony buddyjska koncepcja zbawienia na gruncie ortodoksji chrześcijańskiej jest po prostu herezją.

Jeżeli nie będziemy ostrożni, możemy nawet nauki buddyjskie wykorzystać dla podtrzymania własnej ignorancji. Ktoś błędnie pojmujący buddyjskie nauki może powiedzieć, że nie warto dążyć do otrzymania wysokiego stopnia naukowego lub przestrzegać diety, że ignorancja jest czymś negatywnym, albo że normalne życie jest jedynie samsaryczną głupotą i dlatego nie warto o nie zabiegać. Zupełnie nie o to jednak chodzi.

Wszyscy uczestniczymy w pogoni za przyjemnościami w tej czy innej postaci - w pogoni za przyjemnością intelektualną, zmysłową, kulturalną, przyjemnością poprawiania, mówienia innym, co mają robić, naprawiania zła społecznego, czynienia dobra, przyjemnością większej władzy, większej fizycznej satysfakcji, większego doświadczenia, większego zrozumienia życia i posiadania wszelkich umiejętności umysłu; największą zaś przyjemnością jest oczywiście posiadanie Boga.

By przeżywać czystość wszystkich rzeczy, nie potrzeba niczego więcej prócz zrozumienia, że na poziomie relatywnym pojawiaja sie one dzięki zejściu się razem różnych warunków i są od siebie nawzajem uzależnione, patrząc jednak z absolutnego punktu widzenia, nie istnieją naprawdę. Oba te aspekty nie są od siebie oddzielone.

Rzeczą wyjątkową, czymś co odróżnia nauki Buddy od chrześcijaństwa, hinduizmu i niebuddyjskiej psychoterapii, jest fakt, iż w buddyzmie nie uważamy myśli i uwarunkowanych uczuć za coś ważnego; i tak zmieniają się one przez cały czas, nieustannie. Zamiast tego skupiamy się na umyśle samym w sobie. Jest on ponadczasowy i absolutny, spoczywanie w jego esencji przynosi nieustraszoność, radość i aktywne współczucie.

Jeśli chodzi o drogę, w Rangtong skupiamy się w pełni na pustce wszystkich zjawisk; zwraca się tu uwagę przede wszystkim na rozpoznanie ich pustej natury. W przeciwieństwie do tego w Szentong nacisk położony jest na jedność świadomości i przestrzeni umysłu.

Spontaniczne działanie nie oznacza po prostu działania z szaleńczym brakiem powściągliwości; oznacza to uwolnienie się od skupiania się na zwodniczych postrzeżeniach jako czymś rzeczywistym. Wiedza rozróżniająca (pradżnia) nie oznacza ciętego intelektu błędnej myśli; oznacza zrozumienie, że wszystkie zjawiska nigdy nie powstały i są pozbawione wszelkiej treści mentalnej.

Istnieją dwa poziomy Bodhiczitty, względny i najgłębszy. Pierwsza jest motywacją osiągnięcia Oświecenia w celu osiągnięcia zdolności wyzwolenia wszystkich istot a rozwija się ją poprzez współczucie. Ta druga jest urzeczywistnieniem prawdziwej natury rzeczywistości i doskonali się ją poprzez medytację Pustości. Poprzez połączenie tych osiągnięć, którymi są metody i mądrość, urzeczywistnia się stan Buddy i zdolności uwolnienia wszystkich od cierpienia.

Nikt nie pracuje przez 24 godziny na dobę, zawsze pozostaje trochę wolnego czasu. Możesz pracować w dzień, ale w nocy nie oddawaj się za bardzo przyjemnościom spania. Spróbuj być umiarkowanym śpiochem i praktykuj trochę wczesnym rankiem. Praktykuj zamiast się byczyć.

Jest tak wiele rzeczy do zrobienia na tym świecie i tylko jedna rzecz, którą trzeba naprawdę poznać - to jest nasza własna natura.

Jednym z najważniejszych wyzwań jest dziś eksplozja demograficzna. Jeżeli nie zajmiemy się tym problemem, wkrótce może się okazać, że zasoby naszej planety nie wystarczą, by utrzymać zamieszkujących ją ludzi.

Jeżeli zlikwidowana jest niewiedza, automatycznie znika wszystko, co z niej wynika. Wyjście z samsary jest niemożliwe, dopóki nie usunie się niewiedzy. Jeśli ktoś siedzi w medytacji, a nie rozumie powodów, dla których to robi, będzie mógł osiągnąć tylko ograniczone rezultaty.

To, że człowiek jest czasem, niezaprzeczalnie ma się tak: Trzeba przyjąć, że w tym świecie istnieją miliony przedmiotów i że każdy z nich z osobna jest całym światem tu właśnie zaczyna się studiowanie buddyzmu.

Nasze umysły nie są w stanie tego pojąć: z jednej strony życie ani nie rodzi się, ani nie umiera, z drugiej - rodzi się i umiera w każdej chwili.

Buddyjska doktryna ponownych narodzin stawia śmierć w szczególnej sytuacji, z całą pewnością odmiennej od tego, czego nauczała tradycja zachodnia. Problem nie polega na osiągnięciu nieśmiertelności, lecz na wyjściu poza nią.

Aborcja bądź wykonywanie na nienarodzonym dziecku eksperymentów mających zgubne skutki, jest z taką samą pewnością odebraniem życia, jak odebranie go w każdym innym momencie kontinuum od poczęcia do śmierci.